EMOZIONANTE

فیلم "احمد" را ندیدم. اشکم مجال نداد. اما آنچه از پس پرده‌های مکرر اشک درک کردم، همه شکوه و زیبایی بود. دست‌مریزاد جناب امیرعباس ربیعی. گل دقایق نهایی جشنواره بود احمدتان.
روایت فیلم، فراز و فرود بی‌نظیری دارد و صحنه‌ها سرشارند از عاطفه و احساس. پر از خشم و هیجان و اشک و اضطراب و امید. زیباترین صحنه فیلم به نظرم سکانسی است که مرد روحانی از امید دادن به مردم و زنده کردن یاد خدا در دل‌هایشان عاجز شده، و هم‌زمان جنازه دختر خردسال خانم دکتر از راه می‌رسد که از بخار نشسته بر پلاستیکی که رویش کشیده‌اند، معلوم می‌شود زنده است و معامله خانم دکتر با خدا -که فرزندش را زیر آوار رها کرده و به کمک مجروحین رفته- سودمند بوده.
از آن فیلم‌های جگرسوز و دردآور است که یک لحظه مخاطب را از دست نمی‌دهد. پر از صحنه‌های شکوهمند است که در طول جشنواره امسال، برای اولین بار شاهد بودم سالن مملو از جمعیت، بارها و بارها برای هر سکانس به وجد آمدند و دست زدند و اشک ریختند.
بازی بی‌نقص و بی‌نظیر تینو صالحی در نقش حاج احمد کاظمی، به نظرم شایسته بهترین بازیگر نقش اول مرد باشد. حاج احمد، اصلا انگار خودش در فیلم بود. همان حرکات و سکنات، همان اخم و همان لبخند. خودش بود. باورپذیر و همراه‌کننده. هرچند توقع ته‌لهجه اصفهانی داشتم ولی این جزئیات در شکوه فیلم گم بودند واقعا. روایت، شروع و پایانش، فراز و فرودهایش، پیامش، همه بی‌نظیر بود. گریم‌ عالی بود. صحنه‌پردازی‌ها عالی بودند. خالی از حشو و زیاده‌گویی. خالی از شعارزدگی. واقعی و بی‌نقص.
روایت مربوط است به بیست و چهار ساعت ابتدایی زلزله بم که حاج احمد در ساعت ابتدایی آن در آنجا حاضر شد و با بحرانی عظیم و خردکننده مواجه گشت. حادثه در دوره‌ای از تزویر و خدعه و خیانت اتفاق افتاد که در جریان روایت به خوبی قابل لمس شده. فکر نمی‌کنم برای آن حادثه عظیم، هرگز کاری با این عظمت انجام شده باشد. و برای آن شخصیت بی‌نظیر هم. حرف‌ها نو و اتفاقات، کمتر شنیده شده بودند و در مجموع، واقعا جذاب کار شده.
فکر می‌کنم جشنواره فیلم فجر، جای چنین نمایش‌هایی است. چیزی که سکانس به سکانس، در روحت حک شود و تا مدت‌ها با خودت داشته باشی‌اش. چیزی که ارزش وقت گذاشتن داشته باشد. اگر می‌خندی، اگر اشک می‌ریزی، اگر مضطرب می‌شوی و به هیجان می‌آیی، ارزشش را داشته باشد.
احمد، بهترین فیلمی بود که امسال دیدم. فیلم خوب یعنی همین. یعنی یک حرف خوب با شیوه‌ای زیبا بیان شود و به هدف برسد. یعنی تمام عوامل از نویسندگی و کارگردانی تا بازی‌ها و صحنه و لباس و گریم و فیلمبرداری، تا تدوین و موسیقی و ... همه و همه یکپارچه و یکدست باشند. تخصص نمی‌خواهد؛ مخاطب عام می‌فهمد هماهنگی یا عدم هماهنگی را. این است که اثری دلنشین و اثرگذار می‌شود و باقی می‌ماند. احمد، یک فیلم ارزشمند است.